Al bestaat Madmum op papier nog maar vijf jaar, zijn oprichter Pieter Claes is er veel langer mee bezig. Daarom nemen we je graag mee terug in de tijd. Naar een periode waarin er van Madmum voor de buitenstaander nog geen sprake was, en de knusse koffiebars enkel nog bestonden in het brein van Pieter. Met een welbepaald jaar dat voor de tien jaar jongere versie van onze oprichter ontzettend belangrijk was. Enter: 2012 – een kantelpunt in de Madmum geschiedenis.
Het is het jaar waarin Pieter aan de slag was als coffee concept developer bij het familiebedrijf Java. Nadat de koffiemicrobe hem vijftien jaar eerder al te pakken had gekregen. Koffie was nu eenmaal altijd aanwezig bij de Claesen, die naast de koffiebranderij in Wezemaal woonden, en sinds jaar en dag geprikkeld werden door de geur van versgebrande bonen. De familie was trots op haar product en voorzag de Vlaamse koffiedrinker al decennia van zijn bakje troost. Alleen werd koffie stilletjes aan veel meer dan enkel dat. Er groeide sinds de late jaren tien een nieuwe cultuur rond koffie en zijn status. De zogenaamde derde golf – waarbij er meer aandacht kwam voor de smaakvariaties, herkomst en de processen die aan koffie voorafgaan – werd realiteit. En België kon niet achterblijven.
In de vroege zomer van 2012 besloot het Koninklijk Verbond van Belgische Koffiebranders voor het eerst een jaarlijkse wedstrijd uit te schrijven, analoog aan de wedstrijden die in buurlanden Duitsland en Frankrijk werden georganiseerd. Het doel: het vinden van de beste Belgische koffiebrander. Die uitverkorene moest niet enkel goed de bonen kunnen branden om een zo goed mogelijke koffie te zetten, maar hij of zij moest ook de verschillende smaken kunnen onderscheiden, op de hoogte zijn van de wetten en voorschriften die gelden voor koffie, en de herkomst van de bonen bepalen. Een stevige uitdaging dus. En het sterke deelnemersveld met onder andere afgevaardigden van Rombouts, Koffie Verheyen, en Koffiebranderij Or, maakte de proef er niet makkelijker op.
De laatste opdracht was de beslissende van de wedstrijd. De branders kregen de uitdaging voorgeschoteld om een staal reeds gebrande bonen zo goed mogelijk te benaderen met enkel de groene bonen ter beschikking. Pieter slaagde in dat opzet en wist met zijn branderskunsten de jury te overtuigen. De trofee van beste Belgische koffiebrander mocht hij voor twee jaar op zijn schouw zetten.
Niet één, maar twee prijzen
En dat was niet alles. Datzelfde jaar slaagde Pieter erin de hoofdprijs weg te kapen op het Belgisch Kampioenschap cupping, of in mensentaal: koffie proeven. Het verloop van zo’n wedstrijd is vrij voor de hand liggend. Vergelijk het met een wedstrijd voor wijnsommeliers, maar dan met koffie. Daarbij vraagt men aan de deelnemers om binnen een afgebakend tijdsbestek de voorgeschotelde koffie zo nauwkeurig mogelijk te omschrijven. De koffie in kwestie is voor de wedstrijd volgens een welbepaald protocol bereid, waarbij heet water over de geroosterde – en vervolgens gemalen – bonen wordt gegoten. Waarna men het mengsel enkele minuten laat trekken, om ten slotte beide goed te mixen. Op basis daarvan omschrijft de cupper de helderheid, zoetheid, aciditeit of zuurtegraad, de mouthfeel en de nasmaak. Geen simpele opdracht dus. En dat doen ze niet één keer. “In acht rondes werden er telkens drie tassen koffie voor je neus gezet die je al slurpend moet proeven”, vertelt Pieter. “Eén koffie is anders dan de andere twee. Die moet je eruit zien te halen. Ik kan je zeggen: na acht ronden is je smaakpallet zo goed als verdwenen.” Uiteindelijk wist Pieter telkens opnieuw de correcte koffie aan te wijzen en mocht hij ook deze titel op zak steken. Twee prestaties die ervoor zorgden dat Pieter zich aan de top van Belgische koffiewereld nestelde.
Ondertussen – elf jaar verder – hebben Pieter en Madmum de koffiecompetities achter zich gelaten, om te focussen op de essentie. De Leuvenaar van goede koffie voorzien. Wil je meer weten over onze geschiedenis? Een overzicht vind je hier.
